In een winkel met heel veel leuke spulletjes (voor groot en klein) in een naastgelegen dorp bekijk ik een schap met allerlei knutselspulletjes. Het is altijd moeilijk kiezen en vaak neem je dan weer meer mee dan je eigen van plan was. Dus ik sta een poosje te wikken en wegen wat ik dit keer mee zal nemen.
Rechtsachter me hoor ik een klein kind iets tegen z’n moeder zeggen. Het gaat over een ‘juf’. Mijn oren zijn automatisch gespitst. Ja, sorry, ik kan het niet laten en luister het gesprek tussen moeder en (kleuter-)dochter stiekem af. ‘Mam, dat is mijn juf!’ hoor ik haar zeggen. De moeder reageert een beetje aarzelend. Als kleutermoeder ken je vaak de leerkracht(en) van je kind. De collega-kleuterjuffen heb je ook al vaker gezien, dus die zou je als moeder ook direct herkennen. De jonge dame blijft volhouden! ‘Mam het is echt waar!’ Moeder blijft nog even twijfelen tot haar dochter zegt ‘Mam! Het is mijn invaljuf!’.
Heel benieuwd welke kleuter zo zeker weet dat ik haar juf ben geweest, draai ik me op en kijk in de richting van het tweetal. Ik herken direct één van de meisjes uit de kleutergroep waar ik de afgelopen maanden enkele dagen heb vervangen. Als ik dan ook bevestig dat het klopt, dat ik een aantal keren haar juf geweest ben, toen haar juf ziek was, begint ze te stralen. Na mijn compliment dat ze dat zo goed onthouden heeft kijkt ze triomfantelijk naar haar moeder.
Later in de winkel kom ik haar nog een paar keer tegen. Ze lacht me iedere keer toe. Het blijft leuk als kinderen je herkennen en spontaan begroeten, ook al ben je maar heel even ‘hun’ juf geweest.
En wat die knutselspulletjes betreft, natuurlijk ben ik weer wat vergeten. Dus binnenkort zien ze me daar in de winkel wel weer verschijnen.
Echt een straf is het niet hoor…
